Joy:
Eend Joy
Op een dag in juli 2009 kwam iemand ons een doos brengen met daarin een gewond eendje. Het kuikentje was mank en had bovenop het kopje een rond gat. Na de nodige oh’s en ah’s kwam al snel de vraag wat nu? We hadden wel dieren maar nog geen ervaring met eenden…. Direct informatie gezocht op het internet en gelukkig vonden we deze site van Frans. Daar hebben we heel veel aan gehad! Wat de echte betekenis van zijn zin ‘als u het geen bezwaar vindt u te hechten aan het eendenkuiken’ was, ondervonden we pas later aan den lijve!
Meteen actie: een hok, een ren en een badje. Het was nog maar de vraag of het kuiken het zou redden. Eten ging gelukkig direct goed met dat opfokmeel. Ik maakte een lekker papje met ook nog wat paardenbloemblad er doorheen voor de vezels. Verder hebben we het kuiken ( we wisten nog niet of het een hem of een haar zou worden) veel rust gegeven en het sliep veel in het zonnetje in het gras. De ren hebben we overdekt gemaakt met gaas en het kuiken regelmatig in bad gezet voor de nodige fysiotherapie voor het manke pootje. Verder hebben we de raad van Frans ter harte genomen: direct spiegels geplaatst! We hadden het vermoeden dat het om een wilde eend ging, en dat ze op een dag teruggezet zou worden dus ze moest persé blijven geloven dat ze eend was ( en geen gans, kip of konijn, die lopen n.l. ook bij ons in de wei). Bovendien hebben we het kuiken bewust niet handtam gemaakt!
De tijd verstreek en ons kuiken werd een wildkleur vrouwtjeseend. De wond op haar kop genas en door het zwemmen is haar poot helemaal in orde gekomen. Zonder dat we het echt in de gaten hadden had ‘onze’ eend toch een plekje in ons hart veroverd……en vanwege het plezier dat we aan haar mochten beleven noemden we haar Joy. En Joy begon met vliegoefeningen…….
Op een keer is ze 1 nacht weggeweest maar stond de volgende ochtend weer bij het hek om bij ons in de wei te eten en te slapen. Vier dagen later was ze zo tegen de schemering weer vertrokken en we keken de volgende ochtend weer naar het hek. Geen Joy. Ze was weg en bleef weg. En wij begrepen de woorden van Frans toen maar al te goed! Nooit gedacht dat we ooit nog eens in de stad zouden lopen en dan opeens nodig naar huis willen, want wie weet staat de eend voor het hek en kan ze er niet in !!!! Frans maar weer eens gemaild en hij schreef opbeurende woorden over dat de eend waarschijnlijk aansluiting had gevonden bij een eendengroep.
Ja, dat zou fijn zijn, wisten we dat maar zeker. Enfin, na zes dagen roepen en turen naar de horizon kwam ‘onze Joy’ met haar platvoetjes onze oprit opwaggelen en at weer vrolijk mee met de andere dieren. Voor ons was dat heel dubbel: blijdschap om haar terug te zien maar verdriet dat ze alleen was en kennelijk geen groep heeft kunnen vinden. Nu moesten we het beter aanpakken. De woorden van Frans maar weer volgen: op zoek naar een stek met water en een eendengroep. We vonden een natuurgebied in de buurt en na overleg met de beheerder hebben we Joy de volgende dag direct daar heen gebracht en los gelaten. Een geweldig moment ( ook weer dubbel) en onvergetelijk. Joy ging direct naar de groep en na even wat geharrewar met een woerd werd ze direct in de groep opgenomen. En wij hadden een gerust hart: zo weet je tenminste waar je kuiken zit. Tot de dag van vandaag ben ik regelmatig teruggeweest om te kijken hoe ze het maakt. De eerste dagen gaf ze direct antwoord wanneer ik haar riep. Na verloop van tijd werd dat minder. Soms heb ik moeite met haar herkennen en zo moet het ook.
Het is nu bijna oktober en ik zie de woerden al met elkaar in competitie gaan.
Wie weet heeft Joy volgend jaar een stel mooie kuikens, dat zou geweldig zijn.
Dan is de cirkel rond en zo is het goed……
Frans, namens Joy bedankt voor je begeleiding !
Gwenda
(Noot van de Webmaster: Als je in de omgeving Nijmegen een eendenkuiken vindt kun je het grootbrengen gerust aan Gwenda overlaten!!
Mail me als je contact met haar wilt opnemen.)
Het plekje waar Joy nu woont. Kijk, daar zwemt ze ergens.........
Joy heeft ook een maatje gevonden.
En dit is de laatste foto van Joy