Kuikens 29

Misschien is het nog te vroeg om er wat van te zeggen maar langzaam lijkt de rust terug te keren op de vijver. Bob en de binnenkuikens hebben regelmatig in de clinch gelegen met de gevestigde orde (mam en de buitenkuikens) en hebben klappen gekregen en uitgedeeld. Ik kan de binnenkuikens nog onderscheiden van de anderen omdat ze er nooit naast liggen maar ze worden steeds meer getolereerd en de afstanden worden al kleiner. Nena heeft eigenlijk onmiddellijk de slagpennen laten vallen. Dat is wat de vrouwtjes doen als de broed definitief voorbij is. Ze geeft het dus op. Bob was al slagpenloos want die was al langer in de rui en ziet er ondertussen ook uit als alle anderen. Ik heb de laatste dagen de jaloezieën dicht gehad en de muziek wat harder gezet want ik vind het niks al die ruzie op het water. Maar ja. Het is voor een goed doel. Ik heb een paar keer bij de poort gestaan om te kijken of de binnenkuikens er weg willen maar ze gedragen zich nu al als de anderen en vluchten het water op als ik aankom. Geen enkele poging om de ren te verlaten. Een goede zaak eigenlijk. Eén van de binnenkuikens is trouwens blijkbaar een woerd en eén van de buitenkuikens ook. Vandaar het grootte verschil denk ik. De rest zijn vrouwtjes als je het mij vraagt. Minder agressief en meer ontwijkend dan de mannetjes. Bob zet beide mannetjes regelmatig op de plek maar krijgt dan wel op zijn falie van Nena. De veren van de binnenkuikens, vooral die van de staart, zijn al niet zo netjes meer als ik ze had afgeleverd maar dat hoort er ook bij. Het is me allemaal wat. Nonnetjes. Rare vogels.