| |
HAPGRAGE PACO GEEN FAN VAN
JAAP DEKKER
Boogie-woogie pianist Jaap
Dekker denkt met gemengde gevoelens terug aan een concert, dat hij onlangs gaf in café
De Zon in Wijk aan Zee, zo schrijft de redactie van het familie-weekblad
Privé in een recente uitgave.
Dekker werd achter de toetsen in de jas gehapt door de viervoeter
Paco, de huisgenoot van de badplaatselijke toetsenist Jan-Paul
van der Meij. Dekker vertelt aan privé:
"Komt er opeens een, overigens erg aardige, jonge vent,
Jan-Paul van der Meij, die Good Golly Miss Molly
inzet. Het publiek was meteen laaiend enthousiast! Daar moet
ik overheen, dacht ik. Maar eenmaal aan de piano gezeten word
ik opeens in mijn handen gebeten door een klein hondje. Het
dier begint als een razende aan mijn jasje te trekken en te blaffen.
Van wie was dat hondje, zul je je afvragen. Juist, ja, van Jan-Paul
van der Meij. De viervoeter wilde dat zijn baasje alle
eer zou krijgen en nog terecht ook!"
De lezing van het weekblad wordt goeddeels onderschreven door
de muzikale hondenbezitter zelf. Van der Meij is het echter
niet eens met de toevoeging dat het hier een 'boogie woogie
kampioenschap' betrof.Jan-Paul :"Nee, het was gewoon een
concert van Dekker. Hij speelde een beetje van die trage
jazz. Ik werd naar voren geduwd door een kennis en mocht van
Dekker een paar nummers spelen."
Dat de viervoeter Paco vervolgens zijn opponent achter de toetsen
wellustig bij de kladden namm was volgens Van der Meij niet voorzien.
Wellicht dat de huiskameraad was aangespoord door de speelstijl
van zijn baas, die hevig hakkend op de toetsen zijn vingers had
opengelegd. Jan-Paul: "Jaap Dekker vond dat niet zo leuk.
Hij moest het bloed met een doekje van de toetsen poetsen."
Voor de trouwe fans van Van der Meij is Paco overigens geen onbekende.
Op de eerste langspeelplaat van de Wijk aan Zeeër siert
Paco de hoes, terwijl het spontane geblaf ook op eerder uitgebrachte
cassettes te beluisteren is.
|
|
| |
PACO EN OPEL KADETTJES
Muzikant Wout Folmer herinnert zich Paco
 In het jaar 1988 vormden wij; J.P. Burt
van der meij en ondergetekende een z.g. "schnabbel"-trio.
Het was een leuk, overzichtelijk, overal te plaatsen lol-bandje.
We speelden dan ook zéér regelmatig.
Het aardige van dit bandje was
dat het zodanig georganiseerd was dat we nauwelijks onkosten
hadden. De gehele band plus benodigde apparatuur en Paco pasten
dan ook in twee Opel kadettjes van het onverwoestbare C-type.
Het waren dan wél z.g. "caravan" uitvoeringen,
overigens weer zo'n typisch Duitse term voor "station car".
J.P. was in het bezit van een mosterdgeel modelletje uit het
bouwjaar 1977 en ik was de gelukkige bezitter van een '78-metallic
groen model-metsportstreepje.Het bandje was overigens helemaal
het toonbeeld van "rendements-maximalisatie"; Geoefend
werd er nooit en nieuw repertoire werd direct op de bühne
ingestudeerd. Nee, dit was een zeer economisch orkestje.
Wout Folmer on stage met het
podiumdier.
Voor Paco waren het ook altijd
gezellige avonden en het beest profiteerde mee van de vele voordelen
die het muzikantenbestaan met zich meebracht. Laat naar bed en
lekkere hapjes bij de betere "klussen".
Het verschijnsel Opel Kadett was echter een van de mysteries
die Paco's toch schrandere brein waarschijnlijk nooit heeft kunnen
doorgronden:
Na afloop van een avondje spelen werd burt als enige niet-autobezitter
altijd als eerste thuis gebracht. Omdat zijn drumstel over ons
beider auto'tjes verdeeld was reden we gezamenlijk naar Burt's
woning aan de Kruisweg in Beverwijk.
Op één zo'n avond dat we dit enigszins routinematige
onderdeel van ons muzikantenleven afwerkten, heb ik het volgende
met wijlen Paco meegemaakt:
Toen mijn autootje als eerste
van Burt's drumspulletjes was verlost besloot ik mijn collega
muzikanten een goede nacht-en-tot-volgend-weekend te wensen,
stapte in, startte en reed rustig weg.
Het was al laat en ik was een beetje moe, dus niet te hard maar.
Daar ik een goede rij-opleiding heb genoten ben ik een braaf
"spiegelende"chaufeur; ik kijk regelmatig in mijn achteruitkijkspiegeld.
Ik was dan ok hoogst verbaasd toen ik twee straten verder een
druk achter mijn auto aanrennende Paco in mijn binnenspiegel
ontwaardde. Het goede beest had mijn vertrek voor dat van Jan-Paul
aangezien en moet gedacht hebben dat zijn baasje zonder hem naar
huis vertrokken was. En dit terwijl J.P. en Burt gewoon nog bij
Burt's huis aan het uitladen waren.
Ik ben onmiddellijk gestopt, heb een ietwat verwarde Paco in
de auto laten springen en meteen naar J.P. en Burt terug gebracht.
Pacootje moet toen wel heel erg in de war geweest zijn. Of zou
het toch waar zijn dat honden kleurenblind zijn? Voor mij is dit in ieder geval een dierbare
herinnering aan een bijzondere hond.
Wout Folmer december 1992
Jan-Paul schreef een lied over hond Paco.
Klik op KOP OP
om de tekst te lezen.
|
|
| |
PACO op TV!
Van onze verslaggeverMichèl
Vermeer Dagblad Kennemerland zomer1992
WIJK AAN ZEE/ AALSMEER
Even leek het erop alsof niet
Jan-Paul van der Meij was uitgenodigd voor een televisieoptreden,
maar Paco. De trouwe viervoetige metgezel van de Wijk aan Zeese
zanger. Een dier dat inmiddels op weg is naar zijn eigen
sterstatus in de wereld van televisie, popmuziek en vooral
glamour. Het idee was aardig: Paco zou tijdens de opnamen
op de vleugel van Van der Meij plaatsnemen. Iedereen in de studio
van Joop van der Ende vond het een aardig idee. Maar Paco
hield er een andere mening op na
Van der Meij was door de programmamakers
van RTL uitgenodigd om zijn onlangs uitgebrachte single 'Help
Miranda' te promoten in het programma Hitbingo.
Samen met mede muzikanten Paul Bruijn, Paul Freid, Leo en Marco
Nijman werd daarom koers gezet naar Aalsmeer. Naar de amusementsfabriek
van Joop van der Ende.
Deplek waar ogenschijnlijk geen lelijke werknemers in dienst
zijn en de bekende Nederlanders je aan alle kanten tegemoet stralen.
Is het niet middels een grote kleurenfoto aan de muur, dan wel
in levenden lijve. Zo loopt Ursul de Geer deze dag in de kantine
rond, is Carolien Tensen bij de schmink aanwezig, bekijkt Pim
Jacobs de opnamen vanaf de tribune en wekt Renë Shuman de
indruk dat hij tien dubbelgangers heeft meegenomen. De man duikt
werkelijk overal in het pand op.
Het is voor Van der Meij, na Nederland muziekland het tweede
televisie optreden met 'Help Miranda.' De sfeer is ontspannen
en dus wordt er gedold tijdens en voor de opnamen. Bijvoorbeeld
met bassist Marco Nijman, de benjamin van het stel. "We
hebben hem express meegenomen", grapt Van der Meij. "Marco
doet het goed bij de kijkende moeders als ideale schoonzoon en
hij moet voor jonge meisjes een nieuw sexsymbool kunnen worden."
Truc
Toch lopen de opnamen
niet zoals gepland. De planning loopt dan ook fors uit. Tussen
twee en drie opnemen wordt al snel tussen twee en vier uur.
Eén van de oorzaken is de truc met de hond. Het lijkt
de Hitbingo-ploeg wel aardig om opnamen te maken met Van
der meij achter en Paco òp de sierlijke witte vleugel.
Maar Paco heeft weinig zin. Valt ook niet over te halen met
rap uit de kantine gehaalde plakjes worst en gromt vervaarlijk
tegen produktiemedewerkers die (nog) niet op de hoogte zijn
van de wisselende buien van het beest.
Na een half uur geaaid en verlegd te worden, grommen en van zich
afbijten vindt Paco uiteindelijk zijn stek achter de pianokruk
van Van der Meij. Daar valt hij, ondanks alle drukte op de
studiovloer, in slaap.
"Jongens, nemen jullie hem niet te veel in beeld" waarschuwt
van der Meij. "Anders krijgt
hij kapsones. Loopt hij op straat andere honden voorbij en doet
hij net of hij ze niet kent. Hij staat nu nog met vier poten
op de grond en dat willen we zo houden."
Op de tribune verzucht ondertussen een tv-deskundige over het
oponthoud: "Je moet ook nooit iets doen in een programma
met kinderen, beesten of bobo's. Die doen tijdens de opnamen
nooit wat je wilt of gepland hebt."
Telefoonnummer
Hoewel de band een hele middag heeft uitgetrokken voor de opnamen,
weet eigenlijk niemand precies wat er met het resultaat gaat
gebeuren.Eén van de tientallen medewerkers legt het uit:"Er
worden in hitbingo drie liedjes getoond. Deze drie tips duren
zo'n anderhalve minuut. Daarna zijn deze tips nog eens dagelijks
dertig seconden te zien in een kort blokje. Ieder liedje heeft
een eigen telefoonnummer en het nummer dat de meeste telefoontjes
krijgt van het kijkerspubliek, wordt de week erna in zijn geheel
vertoond."
Bij de programmamedewerkers, die het refrein doorlopend in de
studio meezingen, fluiten of neuriën , maakt Van der Meij
een goede kans om al deze week mee te dingen naar de gunst van
het publiek. "Hij staat hoog in de tipparade ", is
de verklaring. 's Avonds blijkt het voorgevoel juist. En dat
terwijl er toch behoorlijke concurrentie was. Want van der Meij
is deze dag één van de zeven artiesten die voor
de camera's staan. Net zoals Piet Veerman, René Shuman
(daar is ie weer), de onbekende acts de kast en Batida en de
t amelijk onbekende zanger Michael Robinson. Die behalve met
zijn liedjes ook de aandacht trekt met zijn twee achtergrondzangeressen.
Zangeressen die, niet geheel onveracht, buiten het gezicht van
de camera opmerkelijk goed kunnen opschieten met 'sekssymbool'
Marco Nijman.
Hannie
Maar de zwaarste concurrentie wordt verwacht, al dan niet serieus,
van de dame die 's ochtends vroeg het spits afbeet. Zangeres
Hannie met haar aankomende hit 'mijn kijkdoos'.
De titel blijkt aanleiding voor veel jolijt. "Het is net
of hannie zich steeds meer bloot durft te geven", wordt
er gesuggereerd. Volgende week, nadat de telefoontjes zijn geteld,
is duidelijk waar het Nederlandse volk op zit te wachten"de
kijkdoos van Hannie of Jan-Paul van der Meij's Miranda.
|
|
| |
PACO IS NIET MEER
Noordhollands Dagblad over Jan-Paul's hondje Paco.
December 1992
Paco is niet meer. De hond die
zich zeker in bepaalde kringen een bekendheid mocht noemen is
in de nacht van dinsdag op woensdag overleden. In de armen van
zijn baasje. Degenen die de viervoeter in kwestie kennen, weten
ook direct wie zijn baasje is en begrijpen dat dit baasje diepbedroefd
is. Voor degenen die de hond niet kennen: Paco is de kameraad
van Jan-Paul van der Meij, muzikant te Wijk aan Zee. Het is niet
onze gewoonte om over het overlijden van dieren te berichten.
Integendeel zelfs. Maar in dit geval is een uitzondering te billijken.
Paco was een volbloed vuilnisbak. De hond werd 11.5 jaar en verbleef
de meeste van die jaren in direct gezelschap van Jan-Paul . Die
nam de hond werkelijk overal mee naar toe. Het dier zeeg aan
de voeten van zijn zingende kameraad neer.
Ook op het podium, óók vlak voor speakers waar
heel wat lawaai uit kwam. Het publiek klapte, Paco blafte. Vergelijk
het maar met het 'His Masters Voice-hondje'.
De hond had een feilloos, benijdenswaardig gevoel om zich in
het midden van de belangstelling te plaatsen. En te laten plaatsen.
Zijn beeltenis staat op de hoezen van de meeste geluidsdragers
van de zanger. Oók op het hoesje van de nieuwste cd-single
van Jan-Paul , die morgen in Wijk aan Zee wordt gedoopt. Velen
zullen zich afvragen waarom Paco er niet bij is.
Paco beleefde in de afgelopen zomer een publicitair hoogtepunt.
Het dier zat op de vleugel waarachter Jan-Paul zijn hit 'Help
Miranda' wegspeelde. Het tafereeltje kwam via het programma Hitbingo
in miljoenen huiskamers.
Het huisdier trad in vele zalen en zaaltjes in Nederland op.
De viervoeter in de voetsporen van Jan-Paul was een vertrouwde
verschijning in rock 'n roll-kringen. Ook de vele muzikanten
die in de studio van Jan-Paul opnamen, kennen het dier zijn luchtjes
en zijn sporadisch happen.
Toch had de hond geen vijanden, maar louter vrienden. In de afgelopen
maanden werd Paco snel ouder, was sneller prikkelbaar en leek
last van een keelontsteking te hebben. Het bleek ernstiger te
zijn.
Het dier was voor hondenbegrippen bejaard. En had gezien zijn
staat van dienst recht op rust. Met zijn overlijden verdwijnt
een karakteristiek beeld van de Nederlandse podia en uit het
Wijk aan Zeese straatbeeld. Het einde van een rock & roll
hond, die vast en zeker door één muzikant bezongen
gaat worden. Juist, door 'die' zanger van 'die' hond.
Jan-Paul schreef inderdaad een lied over
hond Paco. Klik op KOP
OP om de tekst te lezen.
|
|
Paco doet een dutje in de studio.