De biografie

De actie CD's

De pers

De golden years

De interviews

De lawaaizone

De opjutter

De paco

Home

Ik ben in 1995 begonnen met het maken van meerdaagse fietstochten. In '96 fietste ik met mijn Nieuw-Zeelandse vriend Shane Taylor van Nederland naar de hoofdstad van Tjechië: Traag. Lopen en fietsen is zo leuk! Het geeft een duurzame kick om op eigen kracht van A naar B te reizen. En het is waar wat ze zeggen: je maakt zo onderweg ook veel meer mee.

Met onze kampeeruitrusting aan de fiets en mijn hond Ranja in een rieten mandje achterop vertrokken we vanuit Wijk aan Zee. Iedere dag reden we ongeveer honderd kilometer en dan zetten we de tenten weer neer op de een of andere camping of gewoon ergens in het bos of veld. De eerste dag reden we via landmarks als pontje Velsen, Amsterdamse bos, Paleis Soestdijk, Amersfoortse kei naar Voorthuizen. Na dag twee stonden onze tentjes in de buurt van Oldenzaal. Om niet te verdwalen had ik een stapeltje landkaarten 1:200.000 gekocht bij het bekende Pied a Terre winkeltje in Amsterdam. Bij Denekamp/ Nordhorn gingen we de grens over en volgden een paar dagen lang een smal paadje langs het Duitse Mittellandkanaal : recht naar het oosten,makkelijk te volgen en (zonder verkeer) lekker rustig

Shane had in zijn woonplaats Londen een enorme hoeveelheid pasta gekocht voor onderweg. "Goedkoop en het geeft veel energie" zei hij. Ik was het al gauw zat en stelde na vier of vijf dagen pasta-a -la-campingbrander voor om eens 'n restaurant op te zoeken. In een stil restaurant in het kleine dorpje waar we waren neergestreken aten we verse aspergesoep waar je je vingers bij op at. De rest van de maaltijd en de biertjes erna smaakten ook al zo goddelijk lekker. Was het eten echt zo ongelooflijk goed of was het de enorme eetlust die je krijgt na een dag trappen? We deden ons te goed aan de fikse maaltijd. De restjes waren voor Ranja. We sliepen die nacht als ossen .

De volgende dag waren we alweer uren onderweg toen we in de stad Minden wat proviand wilden inslaan . Op een plein in het centrum was een feestelijk gebeuren: Weinfesten. Er kon ongetwijfeld flink wijn geproefd worden en er was ook een soort braderie.We stonden, fietsen aan de hand, even stil bij een stand met podium van de Duitse fietsersbond. Een van de organisatoren sprak ons aan in het Engels: " Hey boys, how's the trip? I'd like to do an interview with you on the stage about long distance cycling." Ik sta erom bekend dat ik moeilijk nee kan zeggen. Shane met zijn Nieuw Zeelandse accent daarentegen had er geen enkele moeite mee om dat namens ons twee te doen!

Op een dag passeerden we het voormalige IJzeren Gordijn. Op deze plek had men de muren, wachttorens, prikkeldraad en andere ijzeren obstakels lasten staan bij wijze van museum. Een schril contrast met ons vrije fiets-gevoel en goed om even bij stil te staan. We maakten allebei een foto en reden weer verder.

Ik weet nog hoe slecht de wegen in voormalig oost Duitsland waren. Kasseien en versleten asfalt.
Het was overwegend erg mooi weer maar er kwam een periode van 3 dagen waarin het maar bleef regenen. Met elastiek knoopte ikjplastic boodschappentasjes om m'n voeten om ze droog te houden. Shane had van die professionele voetbeschermers. We hielden het in de tent (door het dagelijks verkassen)ook niet meer droog en zochten voor een nacht een hotelletje. Dat wilde eerst maar niet lukken omdat we overal geweigerd werden. In onze modderige kleren en met wilde natte haren werden we vast aangezien voor zwervers. Wanneer wij dan uitlegden dat we voor de lol op de fiets van Holland naar Tjechie reden keek men ons nog wantrouwender aan. De fietsende tourist bleek een nog vrij onbekende verschijning in voormalig Oost Duitsland. Het begon inmiddels donker te worden en ik kreeg het Jozef en Maria gevoel aardig te pakken. Acht weigeringen en vijf dorpen verder vonden we toch een gastvrij hotel waar we onze spullen konden drogen en uitrusten van de vermoeienissen.

's Morgens in alle vroegte werden we gewekt door het geluid van schreeuwend vee en hoefgetrappel. Even later werd het weer stil en sliepen we verder. Aan het ontbijt hoorden we dat er in een schuur vlak achter het hotel een slachterij was Een man in een bebloed schort die met een hogedrukspuit de boel aan het schoonmaken was spoot even later onze met modder besmeurde fietsen ook meteen schoon.
Het weer klaarde weer op en we reden verder door velden vol met gele bloemen.
We kampeerden in het plaatsje Colditz en bezochten het kasteel waar geallieerde officieren in W.O. 2 gevangen werden gehouden. Er is daar een klein "ontsnappingsmuseum" waar je kunt zien op welke slimme manieren de gevangenen probeerden te ontsnappen, wat af en toe nog lukte ook! Het eeuwenoude kasteel is tegenwoordig in gebruik als bejaarden tehuis.

Op dag 11 van de tocht kampeerden we in het Tharstadter wald ten zuiden van Dresden. In het diepste gedeelte van dit woud want het was een gevalletje van wildkamperen. Onze tenten stonden net op tijd overereind voor het (te) donker werd. De muggen deden zich te goed aan onze door het fietsen gespierde benen. Vlak voor het slapen gaan klonken er allerlei vreemde geluiden uit het bos. Soms ook krakende takken, heel dichtbij. Herten? Wilde zwijnen? Boswachter? Stropers? Ranja vertouwde het niet en beantwoordde ieder geluid uit het bos met gegrom. Ik zei tegen de hond: " Ik weet ook niet wat we allemaal horen maar nu gaan we slapen want we moeten goed uitrusten voor morgen. Niks van aan trekken." Ze kroop tegen m'n slaapzak aan en we vielen rustig in slaap.

Om bergen te vermijden fietsten we via Dresden en Pirna langs de rivier de Elbe Tjechië in.

In het Noord Tjechiese Decín wilden we in plaats van zelf koken weer eens uit eten en we vonden een gezellig rumoerig eet en drink lokaal. Het werd alleen minder gezellig vanaf het moment dat Shane een foto nam van dit tafereel. Een dikke kerel trok schreeuwend de camera uit Shane's hand en probeerde het toestel open te maken. Niemand in de zaak die een woord Engels of Duits sprak en wij begrepen niet wat er aan de hand was.
Er gingen zich meer mensen mee bemoeien en de sfeer werd redelijk bedreigend.
Toch wisten we later in een onbewaakt ogenblik (met camera + rolletje) naar buiten te komen. In ijltempo vlogen we weg op onze mountainbikes.
Achteraf hoorden we dat Decín een ruige stad is van mijnwerkers,hoeren en goktenten.
Er schijnen nogal wat Oekraïners als gastarbeider te werken. Wellicht niet altijd legaal. Vandaar misschien dat die vent niet op de foto wilde. Na een lange dag fietsen en het foto-incident was het inmiddels te laat om een restaurant of winkel te vinden. Dat betekende zonder eten naar bed. Gelukig had ik nog een klein flesje whiskey en een paar goeie oordoppen om toch te kunnen slapen door het lawaai van rangerende treinen vlak naast de enige camping van de stad.
De volgende dag legden we de resterende 130 km naar Traag af in de brandende zon. Onderweg hebben we nog in een meertje gezwommen om af te koelen. Ook herinner ik me een verrassend goede vegetarische maaltijd in een restaurant aan het historisch plein van een klein stadje.

's Avonds vlak voor het donker rolden we de heuvels af de stad in. Na 12 dagen fietsen zaten we op een bankje in de Tjechiese hoofdstad. We keken naar het operetteachtige decor van sierlijke gebouwen om ons heen en schudden elkaar de hand.

Tegenwoordig hebben we het bijna allemaal druk druk druk. Ondanks tijdsbesparende verworvenheden als vlugsoep, snelverkeer, deadlines en automatische afschrijvingen is het helemaal niet zo dat we nu "tijd over" houden. De "snelste" mensen in de "vlotste" auto's hebben juist het minste tijd. Het gezegde luidt: tijd is geld. Niet in staat zijn om de tijd te kunnen nemen zou je dan ook nieuwe armoede kunnen noemen.
Tijdens lange wandelingen door de natuur kom ik toe aan de dingen waar het moderne leven je vanaf probeert te houden: gemoedsrust, beschouwen, mezelf.

Hoewel ik vaker lange dagtochten maak was een meerdaagse wandeltocht als deze iets nieuws.Van 1 t/m 12 juni 2000 liep ik van Pieterburen naar Sittard via de zgn. Pieterpadroute.

Iedere dag deed ik, samen met mijn honden trouwens zo'n 40 kilometer. 's Avonds telkens een ander pensionof hotelletje. Wat zo'n trip met je doet is moeilijk uit te leggen. Het heeft iets heerlijk eenvoudigs en magisch tegelijk. Na zeven dagen lopen over bospaadjes, land-weggetjes en heidevelden had ik heel veel gezien en was gevoelsmatig heel ver gereisd. Terwijl je gewoon ergens in de beboste heuvels bij Doetinchem loopt.Uren en dagen lzwerf je alleen in de zon of door de regen. Af en toe kom je eens iemand tegen.De fysieke reactie van je lichaam op de inspanningen geeft je een uitstekend gevoel.

Er waren soms ontmoetingen met andere Pieterpadders die je natuurlijk herkent aan het routeboekje dat ze bij zich hebben. Een onthaastende directeur, 'n wandelend gezin, een zonderlinge einzelgänger, die me onderweg zijn eigen Pieterpad-lied voorzong, een landelijk bekende politica, een groepje patente senioren. De route is (vooral in het weekend) populair maar iedere keer valt op: wat zijn die wandelaars toch goed geluimd!

Het landschap is verassend mooi en afwisselend. De route volgt zoveel mogelijk de "vluchtheuvels van de natuur" in ons landje. Ronduit schitterend zijn Het Balloërveld in Drenthe waar ik tegen het einde van de dag met een laag staande zon doorheen trok, de uitgestrekte boswachterij Ommen die verlaten was omdat het toen zo regende, het gebied rond de steile Duivelsberg bij Groesbeek, de bossen bij Gennep, de rivierduinen tussen Afferden en Vierlingsbeek waar ik bijna letterlijk tegen een hert opliep.

De routebeschrijving beslaat twee boekjes die gewoon in de boekwinkel te koop zijn.
Hoewel de route ook wordt aangegeven door rood-witte signalen heb je de beschrijving hard nodig . Zo'n rood-wit bordje -of klodder verf op een boom verdwijnt in de loop van de tijd nogal eens achter de begroeiing en voor je het weet ben je de (groene) weg kwijt en stuit je op zo'n onoverkomelijke snelweg.

Achter in het routeboekje staat een lijst met goedkope overnachtingadressen. Die zijn veel avontuurlijker en voordeliger dan de bekende standaard hotels en bovendien liggen ze allemaal aan of dichtbij de route. Ze zijn allemaal anders en het is iedere keer weer afwachten waar je nu weer terechtkomt.
Zo sliep ik in een caravannetje op een Gronings boerenerf. Voor het ontbijt mocht ik gastvrij aanschuiven bij het gezin in de boerenkeuken. Toen ik de volgende avond bezweet en vermoeid bij een ander overnachtingsadres (die ik 's middags had gebeld) aankwam moest ik op de bank gaan zitten en bleven de heer en vrouw des huizes het liefst de hele avond met mij keuvelen Beleefdheid! Terwijl iedere wandelaar weet dat je na zo'n dag lopen maar aan 2 dingen denkt: eerst douchen en dan éffe liggen!
Weer een ander adres was grappig omdat de heer des huizes overal briefjes met gebruiksaanwijzingen had opgeplakt. Hoe het douchegordijntje te gebruiken, schoenen bij de deur laten staan etc. In Hellendoorn zat ik in een erg gezellig hotelletje waar een lokale biljartcompetitie werd gespeeld. Erg sfeervol. Een serveerster in een Doetinchem's hotel vertelde me dat in het bos tegenover het hotel, vlak naast elkaar een asielzoekerscentrum en een gevangenis lagen. Ik zei: "Wat een combinatie, de enen mogen er niet in en de anderen mogen er niet uit!"
Een wat oudere Limburgse dame had nog meer Pieterpadders in huis. Toen die mensen uit eten waren vertelde ze me van het grote verdriet in haar leven en probeerde ik haar maar wat moed in te spreken.
Hoewel het Pieterpad nog doorgaat tot de Sint Pietersberg bij Maastricht, wat voor mij nog maar een dag lopen was, heb ik in Sittard besloten om er een punt achter te zetten.
Ik vond het eigenlijk wel genoeg zo. Het was tijd om weer aan de slag te gaan:
Muziek maken!

Van alles over het PIETERPAD op de site van Fred Triep: http://members.tripod.com/ftgh/pieterpad.html

Op de CD NIKS VOOR JOU speelt Jan-Paul het nummer PONTJE VAN AKERSLOOT.
Dit lied werd geschreven door Jos Molenaar een vriend van JP.
De tekst vertelt het dramatische verhaal van een jongen die zijn levenlang wordt achtervolgd
door pech en mislukkingen. Totdat hij op een dag van de aardbodem verdwijnt.

" na drie weken werd hij gevonden\bij het veerpontje van Akersloot
men vond dat zijn ogen raar stonden
dat klopt...
hij was hardstikke dood" 

In mei 1998 speelden (v.l.n.r.) Joris Molenaar, Dirk van der Meij (geen familie) Jan-Paul en Jos 
Molenaar het lied op het pontje van Akersloot.
De veerman kreeg een vergoeding om de muzikanten en het meegekomen publiek 
over het Noord Hollands kanaal te varen. Precies de tijd die nodig was om 
het nummer helemaal te kunnen spelen. 
Dit tot grote ergernis van automobilisten die het niet konden verkroppen dat ze moesten
wachten op een gezelschap dat zich heen en weer terug liet varen.

Maar aldus geschiedde in Akersloot.

JP onterecht 
vastgehouden
op politiebureau.
juni 2001

Op donderdag 7 juni maakte ik een een fietstochtje van Wijk aan Zee naar Den Haag. Daar zou ik vriend en Gorelev-collega Peter opzoeken om hem wat nieuwe demo's van de band te laten horen. Nietsvermoedend volgde ik op mijn mountainbike de rustieke route door de duinen. Alleen maar rustige fietspaden, helemaal geen verkeer. Hoewel...

Ter hoogte van het natuurgebied Meyendel bij Wassenaar kwam plotseling een politiebus aanrijden. Ik stuurde van de smalle weg af, de berm in, zodat de aanstormende bus er langs kon. Maar hij remde af en stopte. De twee inzittende agenten keken me doordringend aan en ik hoorde er een zeggen:"ja, dat is hem."

Ik werd geacht direct in te stappen. "Mee naar het bureau. U hoeft niets te zeggen. Er is een vrouw onzedelijk betast hier in de duinen en u voldoet precies aan het signalement van de dader." Even later riep de agent in de mobilofoon ongetijfeld richting H.B: " We hebben hem." Een kwartier later zat ik op politiebureau Wassenaar. Moest mijn zakken legen, werd met de handen tegen de muur gefouilleerd en mocht plaatsnemen in een celletje van zo'n tweeënhalf bij anderhalve meter meter. Deur op slot.

Na een half uur ging de deur weer open en kwam er iemand binnen. " Hallo, ik ben de hulpofficier van justitie. Straks wordt u voorgeleid. Wanneer je dan herkend wordt kun je maar beter eieren voor je geld kiezen" was zijn bemoedigende advies. "Maar... ik heb helemaal niets gedaan," sputterde ik.

Het was duidelijk dat de enige die me hieruit kon krijgen het slachtoffer zelf was. Zij die mij straks door zo'n spiegel/raam zou komen bekijken. Inmiddels was mij verteld dat ze had gemeld dat ze in de borsten was geknepen door een man op een zwarte A.T.B. in een zwart trainigspak met zwart trainingspak en met stekeltjeshaar. Dat klonk preciesals mij dus!Ik had het niet gedaan maar zat hem nu zelf te knijpen. Zou ze van de schrik nog onderscheid kunnen maken tussen een look-alike en de echte dader?

Met flinke vertraging kwam ik op de fietsbij Peter in Den Haag. 
Na uitgelegd te hebben wat er gebeurd was vroeg ik hem " zeg Peer, mag ik een Cd'tje 
aanvragen. Een nummer wat me de hele tijd in het hoofd zit?"
Binnen een record tijd van nog geen vijftien seconden had Peter de CD gevonden en in de
speler geduwd. Op luid volume schalde de stem van Dr. John the Nighttripper door het huis:
" I was in the right place, but it must have been the wrong time" 
Het zal je maar gebeuren, vertel mij wat!