Vliegen :
Ons kuiken groeide de eerste drie weken (tot rond dag 24) razendsnel. Het werd in die dagen wel vijf keer zo groot, dik en zwaar als het was geweest toen we het vonden. We wisten niet hoe lang dat zou duren en hebben serieus gedacht dat het misschien een gans zou zijn. Als het zo door was blijven groeien was dat ook zeker uitgekomen.
Maar toen remde de lichaamsgroei vrij plotseling flink af. En op dat moment begonnen de vleugels aan een groeispurt. Eigenlijk vanaf het moment dat de eerste echte veren op haar rug begonnen door te breken, begonnen de kleine vlerkjes flink te groeien, werden elke dag zichtbaar groter en sterker en werden het in de volgende drie weken prachtige vleugels.
Lucky poetst haar vleugels
Rond die tijd begon ze er ook mee te wapperen. Elke morgen begon ze ermee als ze uit haar hok werd gehaald en op het bureau waar ze de dag doorbracht werd gezet. En omdat ze haar dons ook op andere plaatsen aan het verruilen was voor veren, lagen overal donsveertjes en kleine witte stukjes veerschacht en die wapperde ze dan, elke dag een beetje fanatieker, alle kanten op door mijn werkkamer.
Zo ongeveer om en nabij dag 44 waren haar vleugels nagenoeg volgroeid en als ze ermee wapperde waaide er een flinke wind over mijn bureau. Stofzuigen mocht niet baten. Ook verscheen in de veren de helderwitte strook die typerend is voor kuifeenden.
Het was nog lang niet zeker dat ze ook zou kunnen vliegen. Op de dag dat ze de tweede keer naar de dierenarts moest vanwege het wormprobleem was ze, de eerste en enige keer, van het bureau gesprongen of gevallen en gewond geraakt aan eén van de vlerkjes toen ik van schrik heel even bewoog met de wieltjes van mijn bureaustoel. De dierenarts vond het een lichte verwonding (allen maar een ontvelling) en dacht niet dat het later een probleem zou zijn. Maar ik heb me er steeds zorgen over gemaakt. Ik meende ook te zien dat ons kuiken dat vleugeltje altijd ontzag als ze er mee wapperde. Dus was ik er lang niet gerust op.
Maar op een dag, toen ik even een pitsstop ging nemen en de werkkamer verliet zonder het kuiken even op te sluiten in de kooi (dat hoefde eigenlijk niet meer omdat ze toen meestal netjes bleef wachten tot ik weer terugkwam), hoorde ik opeens een stevig vleugelgewapper en zag nog net hoe kuiken achter me aan vloog alsof ze nooit wat anders had gedaan. Ze vloog zo'n vijf meter en kwam ook precies in de deuropening uit.
Als ze een probleem met eén van haar vleugels zou hebben was ze niet zo precies uitgekomen.
Eenden landen wat slordig op land maar omdat er vrij glad linoleum ligt in mijn werkkamer kon ze doorglijden. Op tapijt had ze zich echter kunnen bezeren omdat dat te sterk kan afremmen en bovendien brandwonden zou kunnen veroorzaken. Vooral als het kunststof bevat. Maar de omstandigheden hier waren wat dat betreft goed. En ik besloot haar vaker op die manier te laten oefenen. En ze deed dat ook steeds fanatieker.
Ook in de tuin begon ze nu steeds meer met haar wieken te oefenen. In haar badje sloeg ze steeds vaker stevig met haar vleugels op het water. Zo stevig dat we steeds verder weg gingen zitten om niet doornat te worden. En als we de tuin in liepen vloog ze liever achter ons aan dan dat ze wandelde.
In de laatste week dat ze bij ons woonde en we haar vaker alleen in de tuin lieten, zagen we haar zelfs buiten een rondje door de tuin vliegen toen wij aan het eten waren. Achter het vogelhuisje langs en weer terug naar het badje. Dat was voor ons een teken dat we haar niet meer zolang alleen konden laten. Als we tenminste niet wilden dat ze wegvloog en ergens verdwaalde.
Lucky bij het oefenen