De biografie

De actie CD's

De avonturen

De golden years

De interviews

De lawaaizone

De opjutter

De paco

Home

Artikel van Jan Rot in
" Oor" , uit 1987
over Jan-Paul's tweede 
album: I know the spot.

DE THUISWERKER

JAN-PAUL VAN DER MEIJ liet onlangs voor de tweedekeer een grammofoonplaat persen van thuisgemaakte banden. Na tien maanden hard werken aan liedjes en opnamen, regelen van het benodigde geld en ontwerpen van hoes en dergelijke, beschikte hij over een doos met vijfhonderd exemplaren van een plaat getiteld I Know The Spot.

Nu moest hij ze nog zien kwijt te raken.Hij belde twee regionale kranten, stuurde een exemplaar naar VPRO's Wilde Wereld, verblijdde de redacties van Penthouse en Playboy met een plaat in de hoop dat ze zouden vallen voor de wat seksistische hoes. Ook OOR viel binnen zijn promotiecampagne, maar wie en hoe? Uit het colofon viste hij mijn naam, uit het telefoonboek mijn adres. De link '' collega-songsmid tegen de bierkaai' leek hem de juiste ingang. Zodoende kreeg ik een elpee thuisbezorgd.

En ja, ik vind hem geestig. Een verzameling met liefde en geduld gemaakte liedjes, die ook zo beluisterd dient te worden , en waarbij de twee in het Nederlands gezongen werkjes werkelijk opvallen: de potentiële kraker Sylvia (ben jij al aan de pilvia, wil jij met mij van bilvia of nee) en het rap rijmend relaas Hit in Holland, waarmee JP van der Meij me zelfs zo nieuwsgierig kreeg dat ik hem ging opzoeken. Al was het alleen maar om zijn 'Studio Jongensstad'te zien, een 8-sporen rukhok in de vervallen zomerkerk van Wijk aan Zee.

Ik zit hier op m'n zolder met wat elektronica
'n gitaar en een computer een harmonica
hier maak ik dus m'n liedjes over hoe het met me gaat
met de hulp van sponsors zet ik ze op de plaat

'k doe bijna alles in m'n eentje ben m'n eigen producent
speel bijna alles zelf heb geen vaste band
niemand zit te knoeien aan 't origineel idee
't is wel heel kleinschalig maar ik ben ermee tevree
(uit: HIT IN HOLLAND)

Mijn belangrijkste vraag luidt: is er een plaats in de pop voor Jan-Paul van der meij en hoe ziet die er uit volgens hemzelf?
We treffen de maestro in een zwaarmoedige bui. Zijn verkering loopt niet, de konijnen zijn 's nachts doodgebeten, hij heeft last van aambeien en de belasting heeft zijn huis leeggeroofd. Bovendien zijn er pas vijftig exemplaren van zijn nieuwe plaat verkocht, en dat is bij lange na niet het streefgetal van vierhonderd.
'De vorige deed er driehonderd; deze is beter en ziet er beter uit, dus dacht ik, honderd meer moet kunnen.
Ik had wat stukjes geregeld in de streekbladen en uitgerekend"als drie promille van de 120.000 lezers mijn plaat zou kopen, dan was ik er. Maar zo werkt dat kennelijk niet.
Noui, ik heb van die vorige, Over twenty-one, de meeste op de zomerbraderie in Beverwijk verkocht, spelend met zo'n stapeltje naast me, dus dat komt nog. Vroeger maakte ik cassettes inn een oplage van 50, 60, stouwde er mijn zakken mee vol en ging de kroegen af. Toen zei iedereen: waarom maak je geen plaat?
'Daarvoor heb ik sponsors gezocht. Dat is voor de tweede keer gelukt. Allerlei zaken steunen mij voor vijfhonderd gulden. Mocht de plaat uit de kosten komen, dan krijgen ze de helft van het geld terug. De meesten snappen wel dat het er nooit uitkomt, vinden het gewoon leuk. De drukkerij deed gratis de lay-out, het inkleuren, het binnenvel, terwijl ik alleen maar was binnengestapt met: zouden jullie er iets voor voelen om
'natuurlijk wil ik dat zoveel mogelijk mensen mijn liedjes horen, net als ieder ander. Maar ik weet gewoon niet hoe ik te werk moet gaan. Verspreiden via een grote independent, zeg jij nou.Maar ik weet zo geen independent op te noemen bijvoorbeeld.
Voor die kleine labels ben ik toch te netjes, gewone liedjes passen niet in die undergroundsfeer. En de Top Vertig. Ik moet zelf alles regelen, maar ken de kanalen niet. Dus blijft het hier in de IJmond liggen.'

Maar gisteravond had ik een onaangename droom
Ik was geen muzikant meer maar een ijdel econoom
'n man met een sigaar biedt mij een platencontract aan
ik teken want vanaf nu zal alles beter gaan

ik ga eerst naar de studio dan naar de fotograaf
de sportschool de zonnebank er wordt aan me geschaafd
en als ik glad genoeg ben wordt m'n plaatje uitgebracht
m'n goede smaak heb ik aan de commercie doorverpacht
(uit: HIT IN HOLLAND)

'Zelf heb ik geen ervaring met Hilversum. Ik ken het uit de verhalen van mijn bassist, die ook in One Fine Day speelt, zo'n teenybopperbandje. Als je dat toch ziet, die overgang tussen liedjes maken en spelen voor de lol naar muziek met zakelijke belangen. Succes is vergif, ze doen er alles voor, praten alles goed. Vind ik vreselijk, zou ik niet kunnen.'
Jan-Paul is geboren op 6 maart 1958 in Wijk aan Zee, genoot een Roomse opvoeding, kende een totaal mislukte puberteit 'heel ongelukkig' en speelt sinds jaar en dag in bandjes, combootjes en alleen. Haalde de oor popencyclopedie als tijdelijk pianist van de Bintangs. Grote dwarsbomer in eventuele carrièreplannen is zijn fobie om buiten de grenzen van de gemeente Beverwijk te geraken. 'Heel lastig,, ja. Misschien plakt de klei te erg. Ik ben een soort kat die aan zijn omgeving hecht. Mijn gedachten dwalen zo onwijs alle kanten uit dat ik loop te zweven, en als dat niet in de vertrouwde omgeving is, dan begin ik te flippen en loopt het helemaal mis. Pillen helpen niet. Nooit op vakantie. Zelfs op en neer Amsterdam valt zwar. Hoewel ik aotorijden heerlijk vind.'
Van Wijk aan Zee naar Beverwijk en vice versa, zo wordt je natuurlijk nooit een mega-ster
'Ik dacht aan een videoclip opgenomen in de schuur, dan kunnen ze me tot in Nieuw-Zeeland te zien krijgen. Nee, ik pas mijn ambities aan de omstandigheden aan. Wil gewoon elk jaar zo'n plaat maken, als een soort onvolledig dagboek. Iedere zeven jaar is een mens totaal vernieuwd door het afbreken en opbouwen van de cellen. Als is dan zo'n plaat draai van voor die tijd, krijg ik een zomerhit-effect van mijn eigen liedjes.'

JAN ROT 1987

LOU REED over JAN-PAULVAN DER MEIJ

Muzikant Jan-Paul van der Meij uit Wijk aan Zee is de winnaar geworden van de Lou Reed-contest. Aan deze door de VPRO georganiseerde wedstrijd namen zo'n honderdtien muzikanten mee. Gisteren maakte Lou Reed tijdens de uitzending van het radioprogramma Nozems-a-Go-GO zelf de winnaar bekend.
Tweede werd Jack of Hearts. Een eervolle vermelding kreeg Heemskerker Wim Duin die bij de beste tien hoorde. Hij heeft overigens zijn bijdrage aan de contest in de studio van Van der Meij opgenomen.
In de contest 'Do it with Lou' ging het erom wie op de meest originele wijze een cover kon maken van nummers van Lou Reed of van zijn vroegere band Velvet Underground. Van der Meij vertolkte het nummer Fly into the sun.
In een op de band ingesproken commentaar - de wereldberoemde zanger was zelf niet in de studio aanwezig- zei Lou Reed dat het moeilijk was om te kiezen tussen de bijdrage van Van der Meij of die van de formatie Jack of Hearts. De zanger vond vooral de helderheid van de cover van Jan-Paul van der Meij doorslaggevend. Van der Meij krijgt een trofee en een gesigneerde cd. Bovendien mag hij volgende week live optreden in hetzelfde radioprogramma van de VPRO.
 

Jan-Paul van der Meij zoekt een mooie rijke vrouw
'HET LEVEN IS MOEILIJK'

Jan-Paul van der Meij zit, zo zegt hij het zelf, eigenlijk helemaal niet in het vak! Hij ziet zichzelf als een vreemde eend in de bijt en geen enkele platenmaatschappij wil hem hebben. Daarom moet hij keer op keer zijn spaarpot omkeren en een krantenwijkje nemen om zijn eigen plaatjes te bekostigen. Vandaar dat deze verstokte vrijgezel nu naarstig op zoek is naar Een mooie rijke vrouw om zijn carrière te sponsoren. Hitkrant hielp Jan-Paul bij zijn speurtocht naar het meisje

van zijn dromen.

Niets is Jan-Paul te dol. Omwille van de publiciteit stapt hij zelfs bij onze fotograaf in bad om zich eens lekker te laten verwennen door twee mooie rijke vrouwen.

Wat een man allemaal niet over heeft voor zijn vak!
'Ach', zegt Jan-Paul. 'Ik hoop dat het water lekker warm is en blijft. Ik wil sowieso wel met die meiden in bad en heb ik liever dat die fotograaf straks weggaat. Dit is geen moeilijke opgave, lijkt me.'

Hoe is het idee voor Mooie rijke vrouw ontstaan?
Het begon eigenlijk met Een mooie rijke vent.Ik heb het liedje eigenlijk geschreven voor een ex-vriendin van me. Want ja, die meiden lopen zomaar weg tegenwoordig, je word er gek van. Ik dacht: jij zoekt een mooie rijke vent. Als ik niet goed genoeg ben voor jou,wie is er dan in godsnaam wél goed genoeg? Ze zoeken soms een soort ridder op het witte paard.Je wordt gek van die meiden, hoe nonchalanter je met ze om gaat, hoe gekker ze op jou worden en als je een keer echt van iemand houdt dan lopen ze weg! Daar baal ik van als een stekker.

Je hebt je eigen mooie rijke vrouw nog niet gevonden?
Nou, ik kwam toevallig van de week in een heel klein steegje in Amsterdam een mooie rijke vrouw, een mooi rijk meisje was het zelfs, tegen.Ik zeg tegen d'r: 'jou heb ik gezocht, ik heb je bezongen. Ga met me mee, ik zie het wel zitten. Toen zegt ze: 'het spijt me, ik heb al een vriend'. Ik zeg' Dat is jammer.' Ze was trouwens toch veel te jong, ze was pas 17. Ze zei nog wel heel troostend: 'Ja mijn vorige vriend was 38.' Dan krijg je toch weer hoop, weet je. Het leven is moeilijk.'

Nou ben ik heel benieuwd naar jouw top 10 van mooie rijke vrouwen. Filmsterren?
Dat is niet mogelijk, want ik ga nooit naar de film.
Je hebt ook nog koningshuizen en fotomodellen en
Ik val niet zo op blauw bloed. En ik zou niet één fotomodel kunnen noemen. Ik ken er niet één. Da's heel raar misschien. Dat komt omdat ik me bewust een beetje afzijdig hou van de media. Dat zou je niet zeggen van iemand die zo graag in de Hitkrant staat, maar dat blad wordt toch door ontzettend veel mensen gelezen. Ik lees één keer per week het plaatselijke Sufferdje bij ons en mijn tv staat al ik weet niet hoe lang in een hoek werkeloos te wezen. Dus filmsterren, glitter en glamour, nee ik volg dat niet zo. Ik zoek een mooie rijke vrouw zonder problemen, nu moet ik er 10 opnoemen. Wees nou eens even reëel, ik weet er niet eens één. Daarom zoek ik er ook een. Het is natuurlijk meer een metafoor voor iets dat niet bestaat, een utopie.
Geef me nog een half uurtje ik denk na, ik denk na. Heb je nog lekkere omroepsters tegenwoordig? Verdient dat nog een beetje? Misschien moeten we het in een andere sector zoeken. Ja, ik zie er wel eens een en dan denk ik: ach laat ook maar zitten. Ben ik zo duidelijk genoeg?

Dus eigenlijk wil je helemaal geen mooie rijke vrouw?
Ik denk dat het het mooiste is als je blijft dromen. Eerlijk gezegd bevalt het vrijgezellen leventje me wel heel goed. Nooit discussies, je eet wat je wilt, je eet wanneer je wilt, je doet maar, je leeft als een beest, echt. Af en toe maak ik een lekker soepie voor mezelf, ongebonden vrijgezellen soep noem ik dat dan. En dat smaakt inderdaad het beste als het alleen gegeten wordt. Dan moet je ook op de g rond gaan liggen steunend op één elleboog, weet je wel. Gewoon uit de pan, tegen alle etiquette in.
Hebben die mooie rijke vrouwen zich overigens al spontaan aangemeld?
Dat is heel, heel droevig, dit is een heel serieus hoofdstuk, want we hadden twee maanden geleden alweer, een optreden bij Henk Westbroek in Denk aan Henk op radio 3. Daar mochten we dan een paar liedjes spelen waaronder de single Mooie Rijke Vrouw. Ze hebben telefoonlijnen opengegooid een postbusnummer genoemd, je kon dus gewoon reageren. Nou, in heel Nederland bleek er dus niemand te zijn die dacht: Nou die jongen is muzikaal, hij zegt dat ie lekker kan zoenen, maakt een lekker soepje, dat lijkt me wel wat. Nee, echt niet één reactie.

We kunnen nog wel een oproep voor je plaatsen in de Hitkrant?
Ja, je kan het proberen, maar ik geef je niet veel kans. Je moet het niet forceren natuurlijk. Ik denk dat ik nog maar even vrijgezel blijf en dan zien we wel wat er zich voordoet. Ik zing ook:'Ze zal wel komen, maar dan in je dromen. Ach, ik zie zoveel ongelukkig getrouwde mensen om me heen, daar kan je je echt prima aan optrekken. Een beetje negatief is dat eigenlijk, maar ja, het is niet anders.'

Ben je altijd vrijgezel geweest?
Ik heb een tijdje samengewoond met een verpleegster, dat was heel leuk. Ze zorgde ook echt heel goed voor me en ik zorgde ook goed voor haar. Maar ja, ze is hem dus gesmeerd, zo gaat dat. Dus voorlopig houd ik het op een hond. Ze heet Ranja en is twee.

Wat wordt nu je volgende single?
Ik heb toevallig nu al een hele leuke reactie op een liedje, dat is voor mijn gevoel al een hit. Ja, dat geloven ze dan weer niet als je dat zegt, maar het voelt gewoon zo. Het gaat over een vrouw die werkt bij de Staatscourant. Alie Blokhuis. Ik ken haar wel een beetje, want ze zit in m'n stamcafé. Ze heeft het bandje van me gekrege, heeft het op haar wekt laten horen en die mensen vinden het helemaal te gek. Die vinden het écht leuk. Zij en haar vriend vonden het zó leuk dat ze me een etentje hebben aangeboden. Ik heb gisteren heerlijk gegeten.

Ongebonden vrijgezellensoep?
Nee, dat was schartong in zalmmousse, en ijs toe. Kijk, dat is dan een hit, weet je wel.

Jij laat je inspireren door mensen die je tegenkomt?
Ja, dan kijk je eens om je heen en dan zie je zoveel maffe dingen, zoveel leuke mensen en sommige inspireren mij dan. Het is een soort snelportretje van iemand.

Maar wat wordt nu je volgende hit? Is-ie al opgenomen?
Irene van de Hitkrant ,dat lijkt me ook wel een goeie. En als het nou echt helemaal niets wordt met mijn carrière weet je wat ik dan ga doen? Dan ga ik op de braderie staan naast de sneltekenaar en dan maak ik liedjes waar je bijstat.

Ze zeggen dat je je eigen platen financiert?
Die financiele perikelen, die wil je niet weten. Zal ik het zeggen? Dat is waarschijnlijk niet goed voor mijn carrière. Maar ik ben eerlijk, dus doe ik het toch. Maar ik zeg het heel snel: ik leef van een bbzzzz

Wát zeg he, ik kan je niet verstaan?
Ach wat kan mij het ook schelen: ik leef van een uitkering. Nou stond er laatst in zo'n blaadje:'Hij moet van een uitkering leven.' Kijk er is één klein subtiel verschil: ik mág van een uitkering leven. Ik krijg subsidie om muzikant te kunnen zijn.'

Wil je tot slot nog iets kwijt?
Hoeveel zakgeld krijgt de jeugd tegenwoordig? Ik wil eigenlijk vragen: jongens, koop eens een plaatje van mij. Er staan er al vier van de Stones, er staan er al vier van Turn up the Megabass en noem maar op. Als je een CD van mij koopt dan weet je dat je iets in handen hebt dat later goud waard wordt! Ik heb al 6 CD's gemaakt die alle 6 weinig verkocht hebben, dus je weet zeker als ik een keer écht scoor dat die dingen dus heel gewild worden. Ik wil vragen: Koop eens een plaatje van mij, of zet hem in ieder geval een keer op in de platenwinkel en kijk of je hem ziet zitten, want ik vind zelf gewoon dat die nieuwe CD gewoon te gek is.
 

JAN-PAUL VAN DER MEIJ-NIKS VOOR JOU?
De bekende liedjeszanger uit Wijk aan Zee timmert al flink wat jaren aan de weg. Een echte top 40 hit heeft nog niet kunnen scoren maar toch kent iedereen wel nummers als Mooie Rijke Vrouw of Help Miranda. Veel van zijn (Nederlandstalige) bijna successen zijn nu te vinden op een verzamel CD . De twee eerdergenoemde nummers maar ook Sylvia (ben jij nog aan de pilvia) en het politiek getinte rockertje Ze Weten (veel meer dan je denkt)
Staan erop.

Hoewel geen echte hits had Van der Meij wel platencontracten met Munich records en het Telstar label van Johnny Hoes. Naast de reeds eerder uitgebrachte nummers telt de CD 3 ( van de 15) nieuwe nummers waaronder het ontroerende stuk Pontje van Akersloot. De titel komt slechts een keer voor in de tekst; als vindplaats van het lichaam van de jongen die niet meer opgewassen bleek tegen het pesten.

Alle nummers worden in het binnenwerk van de hoes keurig door de zanger zelf ingeleid en uitgelegd. om dit te lezen zie: www.corazong.com/jan_paul_van_der_meij.htm

 

OVER 21

Concert in J.C. Donkeyshot Heemskerk
Bijzonderheden: JP's hond Paco valt in slaap op het podium

Jan-Paul v.d. Meij- zang/piano
Vincent Hiemstra - gitaar
Burt Van der Meij - drums
Willem Visser ­ bas

Jan-Paul van der Meij uit Wijk aan Zee behoort in popland nog altijd tot de categorie 'onbekend talent', drie cassettes en de kersverse elpee 'over 21' ten spijt.
Heel langzaam liep het Jongerencentrum Donkey Shot in Heemskerk vrijdag vol.
Achteraf bezien hadden de thuisblijvers ongelijk. Immers, behalve de Wijk aan Zeese muzikant betraden drie geroutineerde regiomusici het podium, die tijdens het bijna twee uur durende concert voluit gingen.
Gitarist Vincent Hiemstra, slagwerker Burt van der Meij en Willem Visser op bas gaven de naam van de groep ('De Vier maten') een letterlijke betekenis in hun ijver zanger/ toetsenist Van der Meij zo goed mogelijk voor de dag te laten komen. Aanleiding voor het concert was het verschijnen van Van der Meij's debuutelpee Over 21.
Na jaren in bands als Straight, Double Use en de Bintangs liet Van der Meij via uitgebrachte cassettes horen dat zijn pianospel en compositorische kwaliteiten binnen de IJmond in dit genre ongeëvenaard zijn. Pure rock muziek vari:erend van up-tempo rock and roll tot meeslepende ballads, maar altijd met een voor Van der Meij typerende frisse kijk op populaire muziek.
Op Over 21 zette Van der Meij deze ontwikkeling voort. De twaalf nummers op deze plaat vertonen onderling een flink dynamiekverschil. Dat wordt vooral veroorzaakt doordat de opnamen veel tijd in beslag namen. Zoveel tijd zelfs dat de opname apparatuur bij vrijwel elk nummer opnieuw moest worden ingesteld, zodat het fundament van bas en drums telkend weer anders klinkt. Heel duidelijk wordt dat vooral tijdens de cover Don't cry no Tears van Neul Young.
Dit dynamiekverschil-voor de kritische luisteraar het enige minpuntje van Over 21 ­ verdwijnt als vanzelfsprekend tijdens een concert.
In Donkey Shot werd heel precies gemusiceerd en kon Van der Meij alleen conditiegebrek worden verweten. Na het openingsnummer Can't get it out of his blood zette Van der Meij zoveel verbluffende soli in dat hij tegen het einde van de eerste set even de concentratie verloor.
Liefhebbers van puur regionale popmuziek hadden in Heemskerk een prima avond. De regio muzikanten Burt van der Meij op slagwerk en bassist Willem Visser, twee oud-collega's in Carlsberg, legden een solide basis waarop Jan-Paul van der meij en Vincent Hiemstra op gitaar vrijuit konden soleren. Het concert had iets van een reünie met volop vrienden en kennisen als publiek. De ontspannen sfeer werd wel heel duidelijk getypeerd door de hond Paco, die ook de hoes van Over 21 siert. Het beest sprong onverschrokken het podium op, snuffelde wat aan een versterker om vervolgens breeduit gapend een slaappositie in te nemen.
In deze omstandigheden voelt van der Meij zich het prettigst. Als eenmaal de eerste spanning voorbij is converseert hij tussen de nummers door uitgebreid met het publiek en speelt zonder enige gene diverse covers van onder andere Graham Parker en The Beatles.
Er moet kennelijk nog gesleuteld worden aan een volledig eigen repertoire. Maar daarna kan eigenlijk niets een verdiende doorbraak van Van der meij nog in de weg staan. Van der Meij en zijn band zijn er klaar voor.

VAN DER MEIJ OVERTROEFT BEACH BOYS
Jan-Paul van der Meij heeft een hit. De popmuzikant uit Wijk aan Zee maakte een Nederlandse bewerking van het zevenentwintig jaar oude Beach Boys succes Help me, Rhonda en de Hilversumse radio-discjockeys weten daar bij de huidige zomerse temperaturen wel raad mee.

Maar Jan-Paul's Help Miranda is meer dan alleen een knappe titelvondst bij een bekend melodietje. Wie zorgvuldig luistert, hoort dat in de vertaling het hele liedje lang de originele tekst van Brian Wilson op de voet wordt gevolgd. Dat is knap. "En overigens vind ik de pianopartij in mijn versie beter dan die bij de Beach Boys,"voegt de man uit de IJmond toe.
Het Beach Boys-liedje is hem op het lijf geschreven, geen wonder want ook hij is een man die het liefst zoveel mogelijk zelf in de studio in elkaar knutselt. Net als Brian Wilson.
"Daarom zijn de Beach Boys ook een favoriete groep van mij. Als je naar hun plaat Pet Sounds luistert, dan hoor je meteen dat er één man is die alles verzint. Dat is leuk, maar tegelijkertijd ook gevaarlijk. Dan loop je het risico dat je in een bepaalde gril doorvliegt, zonder dat anderen je in toom kunnen houden of bij kunnen sturen, zoals dat in een groep gebeurt. Daarom staan er op die Beach Boys platen ook mindere nummers. Maar dat hoort erbij vind ik. Daar hou ik ook wel van. Dat geldt voor mijn platen ook."

BADPLAATS
We zitten in een strandpaviljoen onder de rook van de hoogovens. Een badplaats waar de tijd minstens twintig jaar stil lijkt te hebben gestaan . Een strandtent is hier nog gewoon een houten keet waar je een kop koffie of een pilsje kunt krijgen en geen disco-achtige façade met plastic palmboompjes. Het woord 'Patat'bij de entree naar het strand roept hier nog associaties op met een lekkernij en niet met fastfood. En de aanblik van 'Wijk aan Zeeër Reddingsbrigade' geeft de badgast een gevoel vertrouwen dat hij of zij sinds de vroege jaren zestig niet meer gekend heeft. Wijk aan Zee is een fijn dorp, dat de vergankelijkheid van de trends aan zich voorbij laat gaan. En Jan-Paul van der Meij is een Wijk aan Zeeër.
Voor hem geldt hetzelfde. Hij laat zich niet gek maken.
"Ach, een hit. Radio- en tv-optredens. Pleebekken. Ik laat het maar even gebeuren. Ik geniet ervan. Ik sta lachend handtekeningen uit te delen bij Nederland Muziekland. Wie weet hoe snel het allemaal weer voorbij is. Zo'n tv-opname zie ik als een soort schoolreisje en als een kans om aan veel mensen m'n liedjes te laten horen. Maar ik ben blij dat ik geen achttien meer ben. Nu kan ik het tenminste allemaal een beetje relativeren."
"Dan zijn er ook van die mensen die je een pluim willen geven. Dat je het toch maar zo lang volgehouden hebt zonder groot succes. Maar het is voor mij nooit een kwestie van volhouden geweest. Het was een soort therapie. Ik zet voor mezelf gewoon dingen op een rijtje in m'n muziek. Verkochte aantallen zeggen me ook niet veel. Ik wil alleen zo nu en dan een plaat kunnen maken met de liedjes die ik met bloed, zweet en tranen geschreven heb."

 

INTIEM CONCERT JAN-PAUL VAN DER MEIJ IN RUÏNE
Optreden van Jan-Paul van der Meij georganiseerd door OXY-3 gehoord op vrijdag 29 juli in de Ruïne van Brederode te Santpoort-Zuid.

Honderden jaren geleden, toen Brederode nog een fier kasteel was, speelden er minstrelen die de kasteelheren met hun liefdespoëzie vermaakten. Afgelopen vrijdagavond stond de moderne minstreel Jan-Paul van der Meij in de Ruïne en boeide de gewone man met zijn hartepijn-repertoire.
De duisternis is net gevallen over de afgebrokkelde muren van het feeërieke kasteel als Jan-Paul van der Meij het podiumpje betreedt, dat door een simpel setje lampen in een zacht licht is gezet. De rest van het terrein wordt door fakkels verlicht.In deze mysterieuze ambiance begint de zanger uit Wijk aan Zee zijn concert.
De sfeer in de Ruïne was misschien nog het best te omschrijven als een optreden bij een kampvuur.
De dertig aanwezigen luisterden zo aandachtig dat het ook van der Meij verbaasde. "Kunnen jullie er niet doorheen praten", vroeg de zanger op een gegeven moment. "Ik ben dit niet gewend, normaal luistert er niemand."
In de stilte kwamen Jan-Paul's teksten volledig in het middelpunt van de belangstelling te staan.Teksten waarin hij op alledaagse en reële wijze De pijn van het zijn verwoordt.
De stijl is niet lyrisch, eerder sober. De regels van de liedjes lijken zo uit een dagelijkse gesprekssituatie weggelopen.
Tijdens het optreden schetst van der Meij de positie van de moderne zanger. "Als je uit Wijk aan Zee komt en je wilt plaatjes maken, kun je twee dingen doen: je laat je opsluiten in een gekkenhuis of je gaat net zo lang door tot ze je nummers in Hilversum draaien."
De Wijk aan Zeeër koos voor de laatste mogelijkheid en met succes. Zijn laatste single Mooie Rijke Vrouw wordt veel op de radio gedraaid en Jan-Paul hoopt dat zijn nieuwe single Je bent mijn type niet de top vijftig in marcheert.
De aanwezigen van afgelopen vrijdag mogen zich gelukkig prijzen.Ze hoorden een concert waarin Jan-Paul van der Meij zijn nummers semi-akoestisch, op een eerlijke manier voor het voetlicht bracht. Hoe anders zal de sfeer donderdag zijn wanneer Jan-Paul speelt tijdens de kermis in Santpoort. Van der Meij zwoegt en zweet op het podium en legt zijn ziel bloot. "Mag ik nog drie bier,"brult een toeschouwer. Het past bij elkaar als haring met slagroom.
 

Stad & streek/ sport 
[datum onbekend]

"Van der Meij houdt van handbalbillen"

In het leven, zo wordt wel eens gezegd, is maar plaats voor één echte liefde. Jan-Paul van der Meij is verliefd op muziek. En niet zo op sport. Eigenlijk, zegt hij, interesseert sport hem helemaal niets. "Ik lees de krant al slecht, maar dat hele sportdeel sla ik zo over. Dat zegt genoeg."

De muzikant kan voldoende voorbeelden aandragen om zijn desinteresse voor sport te bewijzen. Zoals zijn verhaal over een avondje als collectant. "Ik ging langs de deuren voor het kankerfonds. Bijna iedereen was thuis en dat vond ik opmerkelijk. Bleek dat er een belangrijke wedstrijd van Feijenoord werd uitgezonden. En ik wist niet eens dat ze speelden."

Van der Meij houdt wel van beweging. Zegt hij. "Van vrouwenbewegingen en mannenbewegingen. Maar die sport komt niet zo vaak in het nieuws."En hij heeft nog een passie: "handbalbillen. Die zie je hier in het dorp veel op het sportveld, maar ze lopen er ook wel eens vanaf. Ja, voor handbalbillen zit je hier goed."
Ooit heeft Van der Meij zich zelf in sporttenue gehesen. Maar dat is lang geleden. "Als klein jochie heb ik een blauwe maandag bij WAZ gevoetbald. Ik heb het hele jaar vrijgelopen. Kwam door mijn fenomenaal spelinzicht. Alle anderen liepen op een kluitje en ik stond helemaal aan de zijkant te roepen om de bal. Maar ik kreeg m nooit'. Verder heb ik vroeger nog wat gedaan aan judo en turnen, bij SSS. Sport Staalt Spieren. Ik kwam zelfs in een of andere selectie en heb nog wat medailles gewonnen."

Tegenwoordig staan de sportieve activiteiten van Van der Meij op een laag pitje. "Beetje fietsen, beetje lopen door de duinen. Om wat rust te zoeken en de stress kwijt te raken. En fietsen doe ik op m'n mountainbike.Best wel veel trouwens. Vind ik heel fijn om te doen. Maar verder kan ik me geen sportieve escapades herinneren."
Van der Meij heeft dan ook een hard hoofd in zijn sportprognoses. Hoewel een radioprogramma van Henk Westbroek hem nog enige hoop op succes geeft. "Daarin werden apen en beleggers met elkaar vergeleken. De apen investeerden door pijltjes te gooien, de beleggers door na te denken. De apen scoorden hoger. Dus je ziet, de kans dat ik het goed doe is dus toch aanwezig."
 

JAN-PAUL VAN DER MEIJ EN HET GRENZELOZE LIED

Poëzie en muziek lijken van elkaar losstaande kunstuitingen. De westerse, literaire vorm van poëzie, of dichtkunst, staat mijlenver af van brede stromingen als moderne popmuziek. Toch kent iedereen het begrip "troubadour" uit de geschiedenislessen: rondtrekkende muzikanten die hun liederen tegen betaling ten gehore brachten. Liederen over liefde en de simpele geneugten des levens, over hartstocht en geloof, maar ook over verre koninkrijken en politiek.
Eeuwenlang was deze mondelinge overdracht de enige bron van informatie voor het volk en vaak ook voor de adel: de enigen die konden lezen en schrijven waren immers geestelijken.
Voorbeelden van moderne "troubadours" als Bob Dylan en Boudewijn de Groot kennen we. Maar is dat "poëzie"? Bob Dylan werd eens "de grootste dichter van de twintigste eeuw"genoemd. Wie zijn ijzersterke teksten kent zal dat niet verbazen. Toch staat hij vooral bekend als muzikant. Kennelijk zijn het dus toch de melodieën die zijn songs maken. Anderzijds was bijvoorbeeld het nummer "Meneer de President" van Boudewijn de Groot nooit een hit geworden zonder de scherpe tekst van Lennaert Nijgh. De tekst in de muziek is belangrijker dan ooit, getuige de populariteit van de " rap" en de andacht voor het fenomeen "singer songwriter". Dat dichtkunst en muziek een prima combinatie zijn, blijkt ook uit het succes van het jaarlijkse Crossing Border festival, waar voorgedragen poëzie en muziek de podia vullen. "Poetry"is nu zelfs bijna een mode-woord, zoals in "rap-poetry".

Hoe internationaal poëzie en muziek zijn laten Guadalupe Urbina (Costa Rica) , Lamin Kuyateh ( Gambia), JAN-PAUL VAN DER MEIJ (Nederland), Yasar Saka ( Turkije)
En Ustad Mohamed Sayeed Kahn ( India) horen op de CD "Het Grenzeloze Lied".
Het initiatief hiervoor werd genomen door Arno Duivenstein van de Stichting Multiplex en muziekjournalist Peter Bruyn, tevens de uitvoerende producenten van de CD. Zij vonden het te eenvoudig om de artiesten eenmalig onder de noemer wereldmuziek bijeen te brengen. De verbintenis van de artiesten kreeg vorm in het thema en werd verzilverd met de productie van deze unieke verzameling opnames op CD. Uniek omdat de geografische, culturele en muzikale verschillen enorm lijken, maar zich moeiteloos laten overbruggen als je tot de kern doordringt. Peter Bruyn omschrijft het in zijn inleiding bij de CD als volgt: "Soms zijn de teksten oeroud, soms worden ze ter plekke geïmproviseerd. Soms moet je nauwgezet op de woorden letten om te weten wat er bedoeld wordt, bij anderen is de informatie veel belangrijker. Hoe verschillend de cultuur en traditie ook zijn, uiteindelijk blijkt het in alle gevallen om een handvol dezelfde menselijke emoties te gaan: De liefde, ongeacht of de aanbedene een aardse of goddelijke partner is, de rouw om een verlies, de verbazing over de grote onbegrijpelijke wereld, de verontwaardiging over onrecht, groot en klein en de honger nar het hogere."

Maar er zijn meer overeenkomsten, de artiesten zijn stuk voor stuk zeer gerenommeerd en worden begeleid op in hun cultuur traditionele instrumenten. Behalve de ons welbekende gitaar zijn hierdoor ook de West-Afrikaanse Kora en éénentwintigsnarige luit-harp en de Indiase harmonium, tabla en tampura te horen. Luisterend naar al deze bijzondere instrumenten zou men denken dat de geschikte kandidaat-artiest van eigen bodem eenvoudig te vinden was. Deze keuze lag echter bepaald niet voor de hand. Bij Nederlandstalig denkt men immers al snel aan het levensliedgenre of aan folklore en Oudhollandse liedjes. Gelukkig vonden de programmeurs een artiest wiens teksten niet appelleren aan knakworsten-gezelligheid. Jan-Paul van der Meij, de Nederlander op de CD werkt dan ook niet voor niets samen met Bob Fosko (Raggende Manne) en Pierre van Duijl ( Dopegezinde Gemeente)

Met "Het Grenzeloze Lied"toont Multiplex aan hoe klein de wereld is en hoe groot tegelijkertijd. Of het nou muzikale dichtkunst of poëtische muziek is, het gevoel dat Guadalupe Urbina vertolkt in haar lied 'Augustus blauw"is universeel:

"Augustus in de trein naar huis
ineens weet ik niet meer waar ik ben
Mijn herinnering wordt een luchtspiegeling
De Atlantische oceaan is niet meer dan de wind
De gele meeuw van de droom
10.000 kilometer weemoedig verlangen
En ik verlang naar jou

"Het Grenzeloze lied", een uitgave van de stichting Multiplex, gaat op 20 juni live in première tijdens het 16e Haarlemmerhout festival. De gelijknamige CD is daarna verkrijgbaar in de platenzaak. Wie zeker wil zijn van een exemplaar gaat naar platenzaak Tipitina in de Haarlemse Schagchelstraat. De CD is voorzien van een boekje met foto's en vertalingen van de teksten en kost F25.-. Inlichtingen/ boekingen via Code Z Promotion, tel. 023-534 37 35

 

JP produceert CD 
voor Montessorischool
NHD,mei 2000

 LEERLINGEN IN DE STUDIO VAN JAN-PAUL

Woensdagmorgen, half tien Jan-Paul van der Meij heeft mazzel, want hij heeft een rustige
schoolklas van de Montessori-school in zijn studio. De zanger annex opname deskundige 
verleent zijn medewerking aan een cd-opname van de Beverwijkse leerlingen. Een initiatief
vanwege het 25-jarig bestaan van de school. De ene klas blijkt 'studiovaardiger' dan de
andere. Groep 1 en 2 blijken zeer gedisciplineerd.

Sam zingt dat hij zijn knuffelbeer kwijt is. Hij is niet de enige want alle kinderen van groep  1 en
2 zijn plots hun knuffel kwijt. De gelegenheidszangeretjes proberen zich zo goed mogelijk in  te
leven in de tekst die in samenspraak met muziekjuf Pia is gemaakt. " De leerlingen mochten
zelf hun onderwerp uitkiezen en vervolgens hebben we daar een lied van gemaakt" , vertelt
de juf. " En de leerlingen van groep 1 en 2 wilden een knuffelllied." 
Ze hebben de laatste dagen nog even flink geoefend, zo is te horen. Want ieder kind kent
de tekst, op de melodie van het Grote Meneer Kaktus Lied, uit zijn hoofd.
Toch ervaart iedereen de opname op zijn eigen manier. Sommige leerlingen zingen uit volle 
borst mee en trekken zich niets aan van de microfoons in de studio. Anderen kijken onrustig  om
zich heen en vergeten prompt te zingen als de juf het seintje geeft.

KAUWGOMPJE
Toch zijn groep 1 en 2 een makkelijke groep voor Van der Meij, want al na twee opnamen
staat het lied goed op de band.Twee keer anderhalve minuut, dat valt reuze mee. De leerlingen
zijn zich dan ook bewust van de noodzaak zo mooi mogelijk te zingen en vooral stil te zijn na
de laatste zin omdat de opname nog enkele seconden doorloopt. Sommige kinderen nemen
die stilte erg letterlijk door hun adem iin te houden, Een dag eerder nam een jongetje zelfs
zijn kauwgompje uit zijn mond en gad het aan van der Meij om maar geen smakgeluiden op de
cd te krijgen. Een krap kwartiertje later staat er alweer een nieuwe, oudere groep leerlingen
in de studio. Zij hebben een lied over een wekker die te laat  afgaat en Lynn en Tijmen hebben
eem hoofdrol in de tekst. Tijmen zingt wel heel fanatiek mee, want bij elke noot die hij ten gehore
brengt, beweegt hij zijn hele lichaam. Na deze groep volgen er nog twee klassen en dan hebben
alle tien groepen plus de leerkrachten een lied vertolkt. Tijdens een presentatie later in het
jaar kunnen de leerlingen het schijfje kopen.
Van der Meij vond het in ieder geval een mooi initiatief. "Het zijn andere groepen dan ik normaal
gewend ben, maar dat maakt het wel leuk. In toitaal zijn er elf groepen langs geweest, verdeeld
over twee dagen. Je ziet veel verschil tussen de klassen onderling, maar we kunnen tevreden 
zijn over het resultaat."  Dat vond ook juf Pia. " We hebben eerder al een groepsfoto gemaakt
vanwege het jubileum. Een momentopname van hoe de leerlingen op dat moment zijn.
Nu hebben we hetzelfde gedaan met deze cd. Ook dat is een momentopname, een soort 
geluidsfoto."