Dus eerst iets over de maatvoering. Alles moest en zou op de exacte schaal 1:42 uitgebracht worden, en daar werd niet mee gesjoemeld. Als symbool staat er dan ook een passer op elke verpakking die dit nog eens extra onderstreept. Met 1:42 inplaats van de wat gangbaarder 1:43 vielen de modellen op, door hun wat forsere uiterlijk. Nu moet je het ook als auto niet alleen van je buitenkant hebben, ook je innerlijk wordt onder de loupe genomen. En als je die loupe toch hanteert, vallen de details en afwerking pas goed op. Kosten nog moeite komen natuurlijk ook in de prijs tot uitdrukking. Spot-On’s waren een stuk duurder dan de directe concurrenten Dinky en Corgi. Om u een idee te geven, de vrachtwagens van Spot-On waren bijna twee keer zo duur als Dinky Supertoys. Daar komt nog bij dat ze meestal maar een paar jaar op de markt bleven, zodat je wel na kunt gaan, dat de meest nu zeer gezochte en prijzige exemplaren zijn.

Klantenbinding

Spot-On had ook een leuke manier van klantenbinding bedacht. Als je als enthousiaste liefhebber tien lipjes opstuurde van het doosje waar de auto inzat, dan kreeg je van de fabriek een compleet model toegestuurd. Meestal werden niet eens de lipjes afgeknipt, maar gelijk de hele verpakking opgestuurd, dus het is niet zo moeilijk te constateren dat Spot-On’s in gave verpakking nog weer eens een stuk schaarser zijn. Op de foto’s, die ik kreeg van een enthousiaste Spot-On verzamelaar, Wiebe Buising, en die gemaakt zijn door een vriend van hem, Sander Pheyffe, valt de detaillering op. Aan de twee Rover (drie liter) modellen kun je dit goed zien. En ook dat de modellen met hun tijd meegaan. De voorste moet het nog zonder echt brandende koplampen doen, terwijl de in een nieuw jasje gestoken witte rover, daar al wel mee is uitgerust.

Toekomstmuziek

Tri-ang was een expanderend en exporterende grootheid die zakelijk de vaart er stevig inhield. Als je last hebt van de concurrentie, kun je ze ook opkopen. Dat deden ze dus in 1964 met de jongens van Meccano, de producenten van Dinky Toy. Maar niet alles verloopt voorspoedig. In 1968 brandt de fabriek tot de grond toe af. Alle mallen voor de modellen gaan hierbij helaas verloren. Tenminste op een paar na, die net voor die tijd naar hun fabriek in Nieuw Zeeland gestuurd waren. Eigenlijk gaat het hierna snel bergafwaarts. Midden jaren zeventig wordt het hele bedrijf op de been gehouden door een serie bankleningen. Als de verkopen sterk achterblijven bij wat afbetaald moet worden, is het gedaan met Lines Bros. Het conglomeraat aan bedrijven valt uit elkaar en wordt in onderdelen verkocht.

B. van Bloemendaal Bos

Foto’s: Sander Pheyffe